Botërori i Futbollit, i cili këtë fundjavë hyri në fazën e tij më spektakolare, atë të eliminimit, ndeshjet mes 16 skuadrave të kualifikuara nga grupet, pretendon titullin e Botërorit më të paparashikueshëm dhe gjithsesi një nga Botërorët më emocionues në histori.
Ndeshjet thriller pasojnë njëra-tjetrën, favoritët dhe të dobëtit bëhen ëmsh, ndeshjet janë gjithmonë të njëanshme, golat gjithnjë e më spektakolar, ndërkohë që asnjë ekip nuk ka spikatur si favorit i madh për të fituar titullin, edhe pse luhet nga disa kombëtare.
Një ngjarje në të cilën ekipe të forta nga Evropa, si Gjermania dhe Belgjika, por edhe Danimarka, si dhe fuqitë tradicionale si Meksika, janë eliminuar herët, nuk është e lehtë të haset në historinë e turneut – Argjentina pothuajse e bëri, ndërsa për pak minuta gjatë ndeshjeve të fundit në grup, jashtë mbeti edhe Spanja. Ne shohim gjithashtu surpriza, të tilla si ato të arritura nga Japonia (duke mposhtur Gjermaninë dhe Spanjën), Maroku (duke eliminuar Belgjikën dhe duke zënë vendin e parë në grup mbi Kroacinë) dhe Koreja e Jugut duke mposhtur Portugalinë vështirë se i afrohen kaq shumë në një turne.
Edhe humbja e Argjentinës nga Arabia Saudite, e cila megjithatë nuk e privoi kualifikimin Lionel Messin (as Messin nga vazhdimi i Kupës së Botës) është regjistruar si një nga rezultatet më të rëndësishme të turneut. Maestro i Biancocelestes e mori skuadrën në shpinë dhe e çoi në fazën tjetër, ku shfaqet edhe një yll tjetër i madh, Cristiano Ronaldo, pasi Portugalia e Fernando Santos mbetet e pamposhtur, ashtu si Brazili, i cili është gjetur papritur pa liderin e tij, Neymar, për shkak të lëndimit.
Shikoni videon: Golat më të mirë të fazës së grupeve
Tregues i surprizave është fakti se asnjë skuadër nuk arriti të arrijë ultimaten në fazën e grupeve me tre fitore në po aq ndeshje. Fuqitë e fuqishme si Brazili, Argjentina, Portugalia, por edhe Franca dhe Spanja shijuan hidhërimin e humbjes në grupe, që tregon se sa të pambrojtura janë edhe fuqitë e mëdha të turneut dhe sa të pambrojtura për t’u befasuar në çdo moment. Vetëm Holanda, Anglia, Kroacia dhe Maroku mbeten të pamposhtur.
Ronaldo i dëmtuar ngre rrezikun
Portugalia e Fernando Santos ishte ndër skuadrat që u lehtësuan në raundin e dytë të Kupës së Botës, por askush nuk e di se sa larg mund të shkojë. Por edhe kështu, kampioni i Europës në vitin 2016, lëviz në plejadën e Cristiano Ronaldos, i cili jep paraqitjen e tij të pestë, të fundit dhe ndoshta më “aventuriere” në Botëror. Brenda dy javëve të para të ngjarjes, ai ka arritur të fokusohet tek vetja për arsyet më paradoksale dhe të papritura. Por Ronaldo ka qenë gjithmonë i tillë.
Fillimisht mbeti pa ekip! I vetmi nga 832 lojtarët që ishin me kombëtaret e tyre në Katar! Shqetësimi që ai shprehu për atë që po i ndodh në Manchester United bëri që klubi historik anglez ta… pushojë pa dëmshpërblim! Më pas erdhi vapa: ai shënoi në ndeshjen e Portugalisë kundër Ganës, e cila i dha atij një rekord unik pasi u bë lojtari i vetëm që shënoi në pesë Kupa Botërore (radhazi dhe jo radhazi). Më pas erdhi sërish i ftohti: bëri që bota e futbollit ta shikonte me habi, kur me egoizëm dhe në mënyrë të pajustifikueshme kërkoi meritat për një gol kundër Uruguait, të cilin nuk e mori kurrë! Nga ekranet e stadiumit në mbarë botën u transmetua imazhi i tij i rrahur si një fëmijë i vogël.
Dhe pastaj erdhi… e nxehta: Një propozim mitik nga Al Nasr i Arabisë Saudite. Sheikh Bin Salman i jep 200 milionë euro në vit me kontratë 2.5-vjeçare, gjysmë miliardë në moshën 40-vjeçare – Ronaldo do të mbushë 38 vjeç shkurtin e ardhshëm, i lindur në të njëjtën ditë me Andreas Papandreu, por 66 vjet më vonë!
Një marrëveshje zyrtare ende nuk është konfirmuar nga ana e lojtarit, por të gjithë e marrin si të mirëqenë – shuma është edhe më shumë se kompensimi i ngrohjes i dhënë nga qeveria greke në dy vjet, si mund të mos ngrohë zemrën e dërrmuar të Cristianos.
Thuhet se Bin Salman, i cili gjithashtu zotëron Newcastle, kërkon të sigurojë organizimin e Botërorit 2030, të cilin Arabia Saudite e dëshiron (bashkëorganizuar me Greqinë dhe Egjiptin), duke blerë Ronaldon, por kjo nuk i intereson yllit portugez. Nëse arrihet marrëveshja, Ronaldo do të bëhet sportisti më i paguar në historinë botërore dhe kjo është një tjetër e para, që sigurisht nuk e lë indiferent.
Marokeni Hakimi me gruan më të bukur në botë
Krahas miliona marokenëve që festuan kualifikimin e kombëtares në fazën tjetër të Botërorit, është edhe një… spanjoll. I cili ndoshta nuk do të duhet të zgjedhë një skuadër të hënën pasdite kur Maroku përballet me Spanjën. Aktorja 33-vjeçare e lindur në MadridHimba Abouc është aq e dashuruar me burrin e saj, yllin e armadës marokene Ashraf Hakimi, sa do ta mbështesë atë me të gjitha fuqitë e saj.
Edhe nëse vazhdimi i qëndrimit të tij në stadiumet e Katarit e shton shqetësimin e mungesës së tij: “Jemi takuar romantikisht vetëm pesë apo gjashtë herë në muajin e fundit”, kishte deklaruar ajo vitin e kaluar, duke shprehur ankesat e saj publikisht, madje edhe në një emision televiziv. Mirëpo, vetë Hakimi nuk po ankohet. Ai ka një jetë të lumtur, me transferime të shtrenjta (nga Dortmundi në Inter Milan dhe prej andej në Paris), është në moshën 24 vjeçare një nga yjet në rritje të futbollit europian, i martuar me Himba, i cili është 12 vjet më i madh, i cili ka janë cilësuar si “aktorja më e bukur në botë” dhe kanë një vajzë së bashku. Me gjithë këtë, ka kuptim që ai shkëlqen edhe me kombëtaren marokene, për të cilën zgjodhi të luante, ndonëse mund të ishte në ekuivalentin spanjoll, pasi ka lindur dhe është rritur në Madrid.
Ky vendim i Hakimit, si dhe një tjetër i Federatës Marokene vetëm gushtin e kaluar, ndryshoi fatin e skuadrës në këtë Botëror. Më pas ai shkarkoi boshnjakun Vahid Halilhodzic dhe në vend të tij punësoi Valid Regragi. Halilhodzic ishte gati të largonte nga udhëtimi i skuadrës në Katar mesfushorin e Chelseat dhe më parë të Ajaxit, Hakim Ziget. Megjithatë, Regraghi e riktheu atë në skuadër duke pranuar se “ai është një lojtar kyç dhe një lojtar ndryshe me kombëtaren”. Ziget e ka kompensuar atë me paraqitje, duke krijuar një skuadër plot me talent, pasi luan lojtarë nga klubet e mëdha evropiane: Nousair Mazrawi i Bayern Munich, Youssef En-Nesiri dhe Bono i Sevillas, Sofiane Amrabad i Fiorentinës dhe shumë të tjerë.
Maroku pati një fillim “të qetë” të Kupës së Botës, duke barazuar një barazim “modest” të bardhë nga Kroacia në ndeshjen hapëse, por kjo nuk u dha të drejtën e të pa iniciuarve të kuptonin se sa ekip i mirë janë në të vërtetë. Kjo u tregua më vonë kur ata dominuan plotësisht Belgjikën dhe e konfirmuan me fitoren ndaj Kanadasë, rezultate që i dhanë vendin e parë në grup.
Tashmë e pret Spanja, e cila po krijon probleme me praninë e saj dhe nëse kalon në “16”, ndoshta do të jetë ndaj Portugalisë.
Rehagel i Japonisë
Askush nuk e di se çfarë kishte në mendje trajneri i Japonisë Hajime Moriyasu dhe saktësisht se çfarë priste nga ky Botëror, e cila në banak shfaqet gjithmonë me kravatë dhe shpesh me kostume të përpunuara. Por është e pamundur që ai të kishte parashikuar skenarin që panë futbolldashësit këtë dhjetë ditësh. Kombëtarja e Japonisë befasoi të gjithë planetin me dy fitore befasuese kundër Gjermanisë në vendin e parë dhe Spanjës në ndeshjen vendimtare të grupit final, dhe në mes të humbjes në ndeshjen teorikisht të lehtë ndaj Kosta Rikës. Ishte sikur donte të thoshte se dëshiron (dhe di) t’i bëjë gjërat në mënyrën e vështirë.
Por kjo skuadër nën drejtimin e këtij trajneri është ndoshta gjëja më e afërt me Greqinë e Otto Rehagelit që shkëlqeu në Euro 2004. Në kuptimin që i pëlqen dhe bëhet efektiv kur luan kundër skuadrave që shtypin dhe angazhohen në kundërsulme të droguara. Japonia e mbështetur te mesfushorët shumë të shpejtë, Greqia te trupat shtatlartë që pastronin ndeshjet kryesisht me goditje me kokë. Por nuk është forca e tyre të krijojnë lojë, të dominojnë në fushë, të zotërojnë topin, siç u bë me Kosta Rikën.
Moriyasu gjithsesi ka stilin e tij. Pa lojtarë të klasit të lartë, ai ndërtoi një ansambël, si Tom Cruise në “The Last Samurai”: me lojtarë të aftë për gjithçka. Ai nuk kujdeset për emrat e mëdhenj dhe përdor lojtarë pavarësisht nga rezymeja e tyre. Është karakteristik se të tre golashënuesit e deritanishëm të skuadrës (Doan, Asano dhe Tanaka), si dhe mbrojtësi më i mirë i saj, Maya Yoshida, vijnë nga skuadra të vogla dhe të mesme të ligës gjermane. Madje ai preferon të lërë në mënyrë rutinore lojtarë si Takumi Minamino i Monakos, i cili konsiderohet të jetë i nivelit më të lartë, ndërsa ka lënë jashtë skuadrës Kyogo Furuhashin të Celtic.
54-vjeçari Moriyasu ka një stil më shumë basketbollisti të stërvitjes së ekipit: ai ndërhyn në mënyrë drastike në rrjedhën e lojës, duke ndryshuar si fytyrat ashtu edhe taktikat. Disi e përmbysi 0-1 me të cilin fillimisht humbi si nga Gjermania ashtu edhe nga Spanja, duke fituar 2-1 në të dyja ndeshjet. Ai ka rrënjosur te lojtarët një frymë të paepur që edhe Clint Eastwood do të kishte qenë xheloz kur zgjidhte se si të portretizonte luftëtarët japonezë në filmin e tij “Letra mbi Iwo Jima”.
Gjermanët kanë një arsye më shumë për të ngrirë
Gjermanët tashmë kishin një arsye për të ngrirë këtë dimër, kriza energjetike e shkaktuar, veçanërisht për Evropën Qendrore, nga lufta në Ukrainë. Nga nata e së enjtes ata kanë një të dytë: përjashtimin shurdhues, por absolutisht të drejtë e kombëtares së tyre nga faza tjetër e Kupës së Botës.
Dhe nëse për varësinë energjetike nga Moska nuk mund ta hedhin fajin diku, pasi Angela Merkel dhe Gerhard Schroeder që zhvilluan marrëdhëniet strategjike me Vladimir Putin tashmë janë larguar nga politika, në futboll njeriu fatal është aty, zotëron titullin e trajnerit të skuadrës dhe emri i tij është Hans Flick. Zakonisht me gjermanët gjërat janë të thjeshta, madje të vështira, por vetë trajneri federal refuzon të largohet, ndoshta për habinë e shumëkujt. Dhe kjo pavarësisht se Gjermania prezantoi një spektakël zemërthyes, për shkak të zgjedhjeve të tij vendimtare.
Trajneri 58-vjeçar mori një detyrë të vështirë në maj të vitit 2021, pas rekordit në Euron e fundit. Gjermania u eliminua në 1/16 nga Anglia, duke krijuar një traditë të rezultateve negative në vitet e fundit, sikur të kishte rënë një mallkim mbi grupin pas fitores së Kupës së Botës 2014 në Brazil – sikur ai 7-1 ndaj Selesaos.
Në Euro 2016 ata arritën në gjysmëfinale, por humbën nga finalistët eventualë Franca, duke filluar kështu rënien në tregun e futbollit. Dhe në Kupën e Botës 2018, ajo pësoi një eliminim shokues nga faza e grupeve – ashtu si tani – për herë të parë në historinë e saj! Në fakt, Meksika dhe Koreja e Jugut e kishin mundur atëherë!
Flick ishte asistent i Joachim Loew për vite në kombëtare, por u vlerësua që ai befasoi dhe fitoi Champions League me Bayernin në vitin 2020, ndaj shfrytëzoi shansin në grupin përfaqësues. Por idetë e tij për ekipin rezultuan katastrofike. Ai la jashtë skuadrës Toni Kroos të Real Madridit, pavarësisht se ishte ndoshta figura më e fuqishme e gjermanëve që luan në nivelin më të lartë. Ai konsideroi se mesfushori 33-vjeçar e ka përfunduar ciklin e tij dhe i besoi Ilkay Guidogan dhe Leon Goretzka për të bërë punën për të, me rezultate të njohura.
Por ai nuk bëri drejtësi as për zgjedhjen e topave, duke lënë jashtë Mats Hummels me përvojë, duke rezultuar në mbrojtjen e Gjermanisë si stacioni i Mynihut – kushdo që donte të kalonte. Aty ku ai dështoi plotësisht ishte në frymëzimet e tij për sulmin, ku kishte idenë e ndritur për të luajtur me Thomas Millerin “pa mend”, në thelb pa një qendërsulmues, siç bënte shpesh Pep Guardiola në skuadrat e tij, derisa ai zbuloi Erling Haaland. Madje ai la jashtë formacionit edhe Kai Havertz, i cili ka një prani të shkëlqyer në Premier League me Chelsean.
Francezja strikte që theu stereotipet
Më 25 nëntor, programi i Kupës së Botës përfshinte katër ndeshje. Dashamirët e lëvizjeve simbolike kanë pritur që organi qeverisës botëror i futbollit të caktojë një të tyren si gjyqtare femër për të dërguar mesazhin e vet për atë që OKB e ka shpallur si Ditën Ndërkombëtare për Eliminimin e Dhunës ndaj Grave.
Duke iu përmbajtur një protokolli arteriosklerotik, të përzier me konservatorizëm, të cilin ata e paraqesin si neutral nga racionaliteti politik, njerëzit e FIFA-s e bënë këtë lëvizje gjashtë ditë më vonë. 38-vjeçarja Stéphanie Frapard nga qyteti Herblay, Francë, u bë arbitri i parë që drejtoi një ndeshje të Kupës së Botës, atë mes Gjermanisë dhe Kosta Rikës, me një paraqitje të shkëlqyer dhe pa asnjë protestë.
Sido që të jetë, francezja tashmë me eksperiencë në ndeshjet ndërkombëtare konsiderohet e rreptë dhe vështirë se do të humbiste kontrollin, edhe në kushtet kur po luhej kualifikimi për në fazën e ardhshme të Botërorit. Treshja e arbitrave në këtë ndeshje ishte një çështje vetëm femra, pasi Frapar kishte si asistentë brazilianen Neuza Buck dhe meksikanen Karen Diaz.
Salima Mukansanga e Ruandës, Yoshimi Yamashita e Japonisë dhe amerikanja Kathryn Nesbitt janë ftuar gjithashtu në Katar, në një lëvizje të dukshme nga FIFA për të dërguar një mesazh se është koha për ndryshim në atë që ajo e përshkroi si një “sport seksist”. Trajneri i futbollit të Kosta Rikës. Luis Fernando, me rastin e pranisë së Fraparit në ndeshjen e ekipit të tij.
Mos qaj (për këtë Belgjikë), Lukaku
Romelu Lukaku ka qarë shumë herë në jetën e tij. Edhe nëse ai tani po merr shuma të mëdha për karrierën e tij mjaft të suksesshme futbollistike, ndërsa është vetëm 30 vjeç. Fëmijëria e tij ka qenë torturuese, siç e ka rrëfyer edhe vetë. Në moshën gjashtë vjeç, familja e tij falimentoi, e privuar nga bazat e mbijetesës, ndërsa ai ende kujton se edhe në moshën nëntë ecte me këpucë me vrima.
Por thirrja e pasdites së së enjtes, pasi u eliminua nga faza tjetër e Kupës së Botës, ishte ajo e një vendi të tërë që shpresonte se në gjykatat e Katarit do të bënte drejtësi për një nga grupet më të talentuara të lojtarëve që Belgjika ka luajtur ndonjëherë. Lukaku theu pleksiglasin e pankinës nga nervat dhe trishtimi dhe ra duke qarë mbi supin e Thierry Henry, i cili është ndihmës trajneri i skuadrës Roberto Martinez. Golashënuesi karizmatik i Belgjikës u thirr, ndonëse i papërgatitur për shkak të dëmtimit, për të hequr gështenjat nga zjarri në ndeshjen ndaj Kroacisë, ai humbi të … -0, duke u detyruar ta kthejë atë në shtëpi. Megjithatë, kualifikimi nuk humbi për shkak të dështimit të Lukakut.
Skuadra ishte e sëmurë shumë kohë përpara se të shfaqej në fushat e Katarit. Ata mundën me vështirësi Kanadanë në ndeshjen e parë, humbën pastër nga Maroku në raundin e dytë dhe nuk patën mundësitë për të mundur Kroacinë në ndeshjen e tretë. Ndërkohë, të gjitha problemet kishin dalë në sipërfaqe. Marrëdhëniet e këqija mes lojtarëve, pamundësia e Martinezit për të komanduar një ekip me emra të mëdhenj, por edhe imazhi i “djemve të lodhur”, siç kishte thënë Kevin de Bruyne pas humbjes nga Maroku.
“Mendoj se nuk sulmojmë mirë, sepse jemi mjaft të vjetër dhe në krye”, tha ylli i Manchester Cityt, duke iu përgjigjur negativisht pyetjes nëse skuadra e tij mund ta fitojë Kupën e Botës, siç mund ta kishin pritur disa, pas Belgjikës. prania në gjysmëfinalen e kompeticionit 2018. Komentet e tij ndezën një përleshje të ashpër në dhomën e zhveshjes mes tij dhe ‘të moshuarve’ Eden Hazard dhe Jan Vertonghen, me Lukakun që nxitoi si bluzë në minutën e fundit. Portieri Thibaut Courtois deklaroi më vonë se “nëse njeriu që e nxori do të jetë dita e tij e fundit në kombëtare”, i tërbuar nga rrjedhja e incidentit.
Por dëmi u bë. Edhe sikur Lukaku të kishte arritur të shënonte një gol ndaj Kroacisë dhe Belgjika të kishte kaluar në 1/16, cikli i kësaj skuadre duket se është mbyllur. Dhe fatkeqësia në Katar nuk mundi të parandalohej as nga… “Manneken Pis”, që shpëtoi një kështjellë nga zjarri, por në këtë rast me siguri duhen masa të tjera.
